De epiloog van de nieuwe editie van Verdwijnpunt verscheen ook als artikel in Trouw (betaalmuur). Het beschrijft waarom het zo ingewikkeld is om over geweld te praten, en tegelijkertijd zo ontzettend belangrijk.
In het Engels kun je spreken over de granularity van een verhaal, een woord waarvoor ik geen goede vertaling weet. Korrelig, misschien, zoals je ooit kon spreken over de korrel van een analoge foto. De eerlijkheid van een gesprek over geweld wordt niet bepaald door grafische details om een verhaal geloofwaardiger te maken. Het wordt bepaald door de wil om, tegen alle automatismen in, te blijven proberen om de korreligheid te zien van zo’n ervaring, en van alles wat erna komt. Om plek te maken voor het feit dat wat van veraf zo eenvormig en massief lijkt, uiteenvalt in kleine deeltjes, waardoor er was eens en er was niet heel goed tegelijkertijd kunnen bestaan. En door de bereidheid, nee, de moed van de luisteraar om aan het gladde oppervlak voorbij te luisteren, om ongemakkelijk en stil te zijn. Om niet te weten wat je kunt zeggen, en desnoods alleen dat te zeggen; nooit te weten of het genoeg zal zijn, en desondanks te blijven.