Wytske Versteegs boekdebuut gaat niet alleen over daklozen, maar ook over onszelf. Zij houdt ons een spiegel voor. Op straat lopen we het liefst aan een dakloze voorbij en dat maakt hem anders, onzichtbaarder dan andere toevallige passanten in de stad. Die onzichtbaarheid zit ook in ons denken over status, hulpverlening en verslaving, en in de stereotypering van daklozen: ‘Ze zorgen alleen maar voor overlast!’ ‘Die junkies hebben het aan zichzelf te danken dat ze niet van die troep zijn afgebleven!’ ‘Hadden ze maar een echt vak moeten leren!’ ‘Er wordt toch al genoeg voor ze gedaan!’
Er bestaat een reeks simpele verklaringen die het nadenken over dakloosheid stoppen, omdat ze doorlopen en wegkijken vergemakkelijken. Dit boek biedt een nadere ondervraging van juist die gedachten die dakloosheid onzichtbaar maken: wanneer je stilstaat zie je meer.
Lees de inleiding van Dit is geen dakloze (pdf opent in nieuw venster)